Terecht stuk, dank voor het onder de aandacht brengen. Naast effectbejag voor entertainment stel ik me ook regelmatig de vraag hoe het toch komt dat zoveel journalisten zo slecht doorvragen. Ik vraag me af hoe je tegen het volgende aankijkt.
Ook al is effectbejag een belangrijke factor, vraag ik het me af of het de oorzaak is. Inderdaad, kritisch en of scherp doorvragen is een vaardigheid, die lang niet iedere journalist goed lijkt te beheersen (kijk maar eens naar de Zomergasten interviewers van dit en vorig deccenium). De vaardigheid vereist enig cognitief vermogen; dat wil zeggen een goed werkende en ontwikkelde bovenkamer.
Ik heb het verschil in goed kunnen doorvragen zelf mogen ervaren toen ik voor het eerst ging les geven op het HBO na bijna vijf jaar doceren op het WO. Het viel me dermate op dat het me altijd is bij gebleven.
Het zat hem enerzijds in de complexiteit en scherpte van de redenaties van de studenten. Maar wat er anderzijds het meest bovenuit stak, was de reflex om je eigen gedachtes te bevragen. Stelt deze persoon vragen aan zichzelf, die niet alvorens aan ze gesteld zijn? Te regelmatig gebeurde het, dat een HBO-student een vraag aan me stelde, die ik hardop herhaalde, waarna ze: "Oooh, nu snap ik het!", zeiden. Het verbaast me nogsteeds.
Ik kon dat alleen verklaren tot een gebrek aan interne binnenstem, waarin iemand eerst zo'n vraag aan zichzelf stelt, om zo de reeds beschikbare hersenspinsels aan te scherpen. Daarnaast viel me op dat ze een minder goed gevoel voor waarheidswaarde van stellingen hadden.
De inverse kwam ik tegen toen ik les mocht geven aan PhD-kandidaten. Ik merkte dat zij dit — logischerwijs, het is immers hun werk — dit steengoed aanvoelde; menig HBO'er aan wie ik les gaf mee worstelde hiermee, evenals abstracte denkoefeningen als het opstellen van hypotheses. Op het HBO zit dus vaker een bovenkamer die minder op het abstracte geoefend is, concludeerde ik.
Ik gebruik deze opleidingsniveaus meer als archetypes van aanleg en ontwikkeling van denken dan dat ik deze mensen wil reduceren tot dit gedrag: ik wil ook zeker niet alle mensen met een masterpapiertje op een voetstuk plaatsen; ook daar ontbreekt het regelmatig aan een kritische houding, zeker als deze 5 jaar na het behalen van dat papiertje geen boek meer aanraken.
Concluderend, wanneer een journalist geen interne intuitie en drive heeft om de waarheid op te zoeken middels kritische zelfreflectie, zal het effectbejag winnen en krijgen we brakke journalistiek die overal heerst. Ik vraag me inmiddels wel af welk deel van de journalisten die nu dit soort matige journalistiek bedrijft er uberhaupt toe in staat is.
Misschien werken er wel tegenwoordig te veel in de journalistiek die journalistiek gestudeerd hebben. Dan zou gemiddeld gesproken, omdat het een HBO opleiding is, deze abstracte denkvermogens minder ontwikkeld zijn. Misschien word het kritisch denkvermogen op de universiteiten minder ontwikkeld doordat er te veel studenten zijn, en studenten minder persoonlijke feedback van de professor krijgen — het summum van kennisoverdracht. Ik vermoed dat de oorzaak ook in deze richtingen zit. Het kan niet alleen maar een toegenomen entertainmentdrive zijn.
Tijdens het schrijven merk ik enig ongemak, omdat dit waarschijnlijk geen populair standpunt zal zijn, het bevragen van cognitieve vermogens voelt toch een klein beetje als taboe. Ik hoop dat je dit puur als reflectie kan beschouwen, en niet als oordelen van de mensen die toevallig op het HBO of WO terechtkomen.
Kenmerkend voor de deken van (middel)matigheid die over Nederland is neer gedaald. Je ziet het ook terug in de luiheid en gemakzucht in het meegaan in het Gaza genocide narratief. Vraag aan jou Dieuwertje: slaag jij er nog wel in om voor je wel gedegen onderzoeksjournalistiek ergens een platform te krijgen zodat het een breed publiek krijgt? Er was een tijd dat je weleens opdook in een talkshow om de kat de bel aan te binden. Kan me voorstellen dat het vanuit Portugal wat lastiger gaat om stand by te staan, maar toch..
Ga als redactie maandenlang in een heel stil en ver hoekje zitten met as op je hoofd; haal het programma een tijdje van de buis voor een diepgravend, echt onafhankelijk onderzoek naar wat hier redactioneel mis is, verbind daar personele consequenties aan en laat derden d a n - eventueel; niks is verplicht! - een leerzame podcast maken. Maar nee: losers als helden positioneren en in dit ,,gave land'' als kers op je eigengebakken drol alom waardering oogsten. Het is om te kotsen!
Gedegen onderzoek is blijkbaar niet meer van deze tijd. Daarom zouden we de uitzonderingen in de journalistiek, degenen die nog wél uitputtend in de materie (durven te) duiken, veel meer moeten ondersteunen. En het inmiddels breed geaccepteerde 'churnalism' moeten cancellen. Ik vrees alleen dat de sensatiebeluste luie meerderheid van zulke verhalen wil blijven smullen.
Terecht stuk, dank voor het onder de aandacht brengen. Naast effectbejag voor entertainment stel ik me ook regelmatig de vraag hoe het toch komt dat zoveel journalisten zo slecht doorvragen. Ik vraag me af hoe je tegen het volgende aankijkt.
Ook al is effectbejag een belangrijke factor, vraag ik het me af of het de oorzaak is. Inderdaad, kritisch en of scherp doorvragen is een vaardigheid, die lang niet iedere journalist goed lijkt te beheersen (kijk maar eens naar de Zomergasten interviewers van dit en vorig deccenium). De vaardigheid vereist enig cognitief vermogen; dat wil zeggen een goed werkende en ontwikkelde bovenkamer.
Ik heb het verschil in goed kunnen doorvragen zelf mogen ervaren toen ik voor het eerst ging les geven op het HBO na bijna vijf jaar doceren op het WO. Het viel me dermate op dat het me altijd is bij gebleven.
Het zat hem enerzijds in de complexiteit en scherpte van de redenaties van de studenten. Maar wat er anderzijds het meest bovenuit stak, was de reflex om je eigen gedachtes te bevragen. Stelt deze persoon vragen aan zichzelf, die niet alvorens aan ze gesteld zijn? Te regelmatig gebeurde het, dat een HBO-student een vraag aan me stelde, die ik hardop herhaalde, waarna ze: "Oooh, nu snap ik het!", zeiden. Het verbaast me nogsteeds.
Ik kon dat alleen verklaren tot een gebrek aan interne binnenstem, waarin iemand eerst zo'n vraag aan zichzelf stelt, om zo de reeds beschikbare hersenspinsels aan te scherpen. Daarnaast viel me op dat ze een minder goed gevoel voor waarheidswaarde van stellingen hadden.
De inverse kwam ik tegen toen ik les mocht geven aan PhD-kandidaten. Ik merkte dat zij dit — logischerwijs, het is immers hun werk — dit steengoed aanvoelde; menig HBO'er aan wie ik les gaf mee worstelde hiermee, evenals abstracte denkoefeningen als het opstellen van hypotheses. Op het HBO zit dus vaker een bovenkamer die minder op het abstracte geoefend is, concludeerde ik.
Ik gebruik deze opleidingsniveaus meer als archetypes van aanleg en ontwikkeling van denken dan dat ik deze mensen wil reduceren tot dit gedrag: ik wil ook zeker niet alle mensen met een masterpapiertje op een voetstuk plaatsen; ook daar ontbreekt het regelmatig aan een kritische houding, zeker als deze 5 jaar na het behalen van dat papiertje geen boek meer aanraken.
Concluderend, wanneer een journalist geen interne intuitie en drive heeft om de waarheid op te zoeken middels kritische zelfreflectie, zal het effectbejag winnen en krijgen we brakke journalistiek die overal heerst. Ik vraag me inmiddels wel af welk deel van de journalisten die nu dit soort matige journalistiek bedrijft er uberhaupt toe in staat is.
Misschien werken er wel tegenwoordig te veel in de journalistiek die journalistiek gestudeerd hebben. Dan zou gemiddeld gesproken, omdat het een HBO opleiding is, deze abstracte denkvermogens minder ontwikkeld zijn. Misschien word het kritisch denkvermogen op de universiteiten minder ontwikkeld doordat er te veel studenten zijn, en studenten minder persoonlijke feedback van de professor krijgen — het summum van kennisoverdracht. Ik vermoed dat de oorzaak ook in deze richtingen zit. Het kan niet alleen maar een toegenomen entertainmentdrive zijn.
Tijdens het schrijven merk ik enig ongemak, omdat dit waarschijnlijk geen populair standpunt zal zijn, het bevragen van cognitieve vermogens voelt toch een klein beetje als taboe. Ik hoop dat je dit puur als reflectie kan beschouwen, en niet als oordelen van de mensen die toevallig op het HBO of WO terechtkomen.
Kenmerkend voor de deken van (middel)matigheid die over Nederland is neer gedaald. Je ziet het ook terug in de luiheid en gemakzucht in het meegaan in het Gaza genocide narratief. Vraag aan jou Dieuwertje: slaag jij er nog wel in om voor je wel gedegen onderzoeksjournalistiek ergens een platform te krijgen zodat het een breed publiek krijgt? Er was een tijd dat je weleens opdook in een talkshow om de kat de bel aan te binden. Kan me voorstellen dat het vanuit Portugal wat lastiger gaat om stand by te staan, maar toch..
Ga als redactie maandenlang in een heel stil en ver hoekje zitten met as op je hoofd; haal het programma een tijdje van de buis voor een diepgravend, echt onafhankelijk onderzoek naar wat hier redactioneel mis is, verbind daar personele consequenties aan en laat derden d a n - eventueel; niks is verplicht! - een leerzame podcast maken. Maar nee: losers als helden positioneren en in dit ,,gave land'' als kers op je eigengebakken drol alom waardering oogsten. Het is om te kotsen!
Ziekte van deze tijd; alleen maar vorm en geen inhoud.
Gevoelens als feiten presenteren.
Gelukkig zit er maar 9% BTW op deze hoogwaardige content voor de gewone man geproduceerd door een kwaliteitsmedium.
Gefinancierd met een verhoging van de inkomstenbelasting op de laagste inkomens. Zoals het hoort uiteraard. Armen betalen de genoegens van de rijken.
Symboliek op het eerste plaatje: Traumabeertje controleert ‘een verhaal’
Gedegen onderzoek is blijkbaar niet meer van deze tijd. Daarom zouden we de uitzonderingen in de journalistiek, degenen die nog wél uitputtend in de materie (durven te) duiken, veel meer moeten ondersteunen. En het inmiddels breed geaccepteerde 'churnalism' moeten cancellen. Ik vrees alleen dat de sensatiebeluste luie meerderheid van zulke verhalen wil blijven smullen.