Twitteraars is het niet ontgaan: wij hebben tijdelijk een zwerfhond onder onze hoede genomen. Voor de hondenliefhebbers en ter informatie voor potentiële toekomstige baasjes: een wekelijkse update van Moncarapacho tot adoptiemand!
Vorige week veranderde het vrolijke buurtzwervertje wat af en toe met ons meeliep tijdens middagrondes, in een wanhopig bang hoopje verlaten hond voor ons hek. En dus besloten we het menneke - die ondertussen luistert naar de naam Tobias - tijdelijk onder onze hoede te nemen. Na een week vol dierenarts- en kappersbezoeken, bijvoederen en voorzichtig vertrouwen winnen - was het tijd om op zoek te gaan naar een nieuw huis voor hem.
Dag 8: Snurkerdesnurk
Het is wel duidelijk dat Tobias als halve zwerfhond - altijd ‘een soort van’ eigenaren gehad maar ook nooit helemaal beschermd - met één oog open heeft moeten slapen. Net zo duidelijk is dat hij zich gemakkelijk hecht. Hij is hier een krappe week en voelt zich nu al genoeg op zijn gemak om een levenlang slaap in te halen.
Sinds afgelopen zondag is hij letterlijk een half uurtje wakker geweest (om te eten en een blokje om te doen), maar voor de rest hoor ik dagenlang achter mijn bureau op kantoor gesnurk, kreunend gestrek en af en toe trappelende pootjes van drukke dromen.
Dag 9: Voorzichtige kwispels in het Jappenkamp
Zwervertjes zijn doorgaans schuw en onderdanig. Op straat ruzie zoeken verkleint de overlevingskansen, en dus ontwijken ze zoveel mogelijk gezeik. Dit maakt ze enerzijds makkelijk plaatsbaar tussen andere honden, maar tegelijkertijd ook makkelijk te feuten door andere honden. Dat is precies wat hier in huis gebeurt: elke keer als Tobias uit zijn schulp kruipt, wordt hij keihard afgestraft door onze andere honden. Met samengeknepen billen patrouilleren de Japanse kampbewaarders met een haastig ‘hela hola wat denken we te gaan doen’-drafje door de tuin.
Waar sommige honden de zoete johannesbroodboompeulen (goed Scrabblewoord, overigens) lekker vinden om op te kauwen, geven mijn honden er niks om. Totdat Tobias besloot een zojuist op de grond gevallen peul te pakken. Net toen hij er lekker voor wilde gaan zitten in de schaduw van de boom, hing daar 33kg Akita in zijn nek. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat hij zich op zijn gemak gaat voelen, laat staan zichzelf gaat vermaken.
Toch moeten wij dat wel voor hem organiseren, en dus is etenstijd een logistieke operatie waarbij de drie honden apart (en uit elkaars zicht) eten krijgen. Speeltjes zijn ook tijdelijk verdwenen, want hoe minder aanleiding voor gezeik - des te beter. Gelukkig blijft nieuwsgierigheid zijn angst overwinnen (goede eigenschap voor mens en dier), en zoekt Tobias voorzichtig kwispelend toenadering.
De lokale wandelclub komt elke middag aan het hek roepen om te vragen wat de laatste stand van zaken is, en Tobias geeft huppelend gehoor aan het verzoek zichzelf even te laten zien. Vertederd slaan ze de handen ineen en als blijk van waardering voor de lokale komjoennetie service kreeg ik een bak vol vijgen (reeds verwerkt tot 6 potten jam).
*Snif snif* HOI!
Dag 10: Meerdere kandidaten
De buren zijn enkele dagen naar Lissabon en dus is Tobias voltijd bij ons. Toegegeven, ik hield mijn hart vast voor de nachten maar vooralsnog gaat het goed. Hij slaapt - met een mand ingeklemd tussen mijn zijde van het bed en de muur - rustig de hele nacht door. Alleen de eerste avond hoorde ik af en toe twee pootjes naast mijn kussen: ff checken of ik er nog was. De tweede nacht bleek dat al niet meer nodig, en geloofde hij het zo ook wel.
Bica de Shiba daarentegen moet ‘s nachts in haar bench. Iets wat we al eerder hadden ingevoerd, want zodra die ook maar een klein beetje de ruimte krijgt gaat ze de boel meteen police’n (en jaagt 10kg bemoeizucht moeiteloos 33kg akita naar beneden zodat ze het voeteneind voor zichzelf heeft):
Sinds begin deze week staat Tobias ook op de website van Stichting AAI, maar deze temperde fluks onze verwachtingen toen ik aangaf dat we een provisorische noodopvang zijn, en deze situatie niet maanden kan duren. ‘Probeer zelf ook maar zoveel mogelijk rond te mailen’, was het advies. Gelukkig hebben we diverse telefoonnummers van Portugese contactpersonen verzameld en zijn er ook - naar aanleiding van de vorige nieuwsbrief - enkele mensen serieus geinteresseerden in Tobias. ‘Dat is echt een luxe, want bij het lokale asiel hebben ze al moeite om uberhaupt een geinteresseerde te vinden’, vertelde de buurvrouw blij verrast.
Het zijn ook allemaal reacties van mensen waarvan we zeker weten dat ze een goed huis zouden zijn. Toch springt er een reactie tussenuit. Een stel dat in de regio woont, met een paar hectare omheinde grond en op zoek is naar een maatje voor hun hond en vijf katten. Ze mailen herhaaldelijk en enthousiast: ‘Sorry, we willen niet opdringerig zijn, maar we zien onszelf al helemaal zitten met de honden hier!’. Zowel de buurvrouw als ik worden blij van het vooruitzicht: misschien kunnen we Tobias een vliegreis besparen inclusief de schok van een totaal andere omgeving? En dan ook nog eens binnen een redelijke termijn. Noodopvang wil je liever niet maandenlang laten duren, want als hij zich gaat hechten en thuisvoelen is het straks voor hem alsof hij voor de derde keer wordt verstoten.
We stellen voor dat ze komend weekend op de koffie komen. Als iedereen daarna nog zo enthousiast is, heeft hij misschien een huis?
Dag 11: King of the Castle
Ritme geeft zekerheid, zekerheid geeft rust en dus draait Tobias mee in de dagelijkse routine. Dat betekent niet per se dat we alles op precies dezelfde tijd doen, maar wel dat de volgorde van handelingen vrijwel altijd hetzelfde is. Honden zijn dol op als-dan-algoritmes (het baasje ook) en dus gaat Tobias mee met de ochtendronde op het strand. Ondanks zijn lichte angst voor water loopt hij met de honden mee tot de waterkant. En waar zij snuffelen moet hij ook even kijken. Hij wil overduidelijk ergens bij horen, onderdeel van een roedel zijn. Op de terugweg zit hij intens blij voorin de auto om zich heen te kijken en begint zelfs even mopperig te blaffen naar de twee buurthonden die hem altijd wegjoegen. Het gedomesticeerde leven blijkt zo slecht nog niet.
Onderdeel van een roedel (maar dan wel vooraan en bovenin)
Dag 12: Hot Dogs
De oortjes die plat langs zijn hoofd liggen, staan steeds meer recht overeind in een vrolijk V’tje. Het omzichtige gesluip transformeert naar een huppeltje. In plaats van voorzichtig opgerold in zijn mand te liggen, rekt hij zich ongegeneerd op zin rug uit. Ondertussen ligt hij zelfs samen met Bica de Shiba op de bank - zij heel charmant met haar kont op zijn slapende hoofd geparkeerd - en valt ‘s avonds bij ons op schoot in slaap.
Het bange straathondje begint langzamerhand te veranderen in een nieuwsgierig en aanhankelijke huishond. De energie-levels zijn vooralsnog beperkt, maar dat heeft meer met de zomerse temperaturen te maken: het is al enkele dagen achter elkaar 30 graden. De honden liggen als een omgekeerde zeester plat met hun buik op de koele tegels en ik overweeg meermaals om ernaast te liggen in eenzelfde houding.
Dag 13: Van tussen- naar eindstation
Vanmorgen zijn de aspirant-eigenaren op de koffie geweest om kennis te maken met Tobias. Hij is sociaal, jong en leert snel maar tegelijkertijd willen we er zeker van zijn dat mensen weten wat ze in huis halen. Zo zullen we hem niet meegeven aan iemand die 8u per dag op kantoor werkt en in een flatje in de binnenstad woont, omdat hij simpelweg in paniek raakt als je hem in zijn eentje ergens opsluit. Tegelijkertijd kun je nooit 100% alles perfect vinden, maar deze mensen komen wel heel dichtbij. Een tuin van een paar hectare (✔️), andere huisdieren (✔️), hier in de Algarve wat betekent dat Tobias een vliegreis in een reisbench kan worden bespaard (✔️) en bovenal: bij voorbaat al enthousiast om dingen met hem te gaan ondernemen (✔️). Zoals gezegd: we hadden meerdere reacties op Tobias, en het waren allemaal goede kandidaten - maar deze mensen sprongen er vooral uit omdat ze toch een beetje hun zinnen op hem leken te hebben gezet, en vinger aan de pols hielden.
Herkenbaar. Toen wij de aankondiging en foto van Terrorpluis de shiba (swt) zagen wisten we ook: ‘die hond is van ons, die hoort hier thuis’. Ook de buurvrouw is op deze manier aan vier van de zes honden gekomen, dus het schijnt een kwaaltje te zijn onder dierenliefhebbers. Daarom ging er een luide juich door het huis toen ze - hoewel we hadden aangegeven er ‘vooral rustig een nachtje over te slapen’ - dezelfde middag nog enthousiast mailden dat ze graag Tobias willen toevoegen aan hun huishouden.
We hebben gelukkig nog een weekje om afscheid te nemen van het jochie, maar daarna is het tijd om afscheid te nemen van het bijdehante buurtschoffie *pinkt traantje weg*
De Happy Camper
Oh goede beslissing!! je schrijft trouwens verrukkelijk over het kampgedrag van de twee Japanse prinsessen en met name de nieuwkomster. Tja, ben hondenliefhebber dus positief bev(oord)delend, maar de stiekeme of trouwens niks stiekems aan, synoniemen voor menselijken, dáárom is het tof te lezen deze hondenschrijfsels.
Mooi nieuws. Fijn dat ie plekje gaat vinden.
En die johannesbroodpeulen... Blijven ze aan knagen.